Ο Αλέξανδρος Διαμαντής μιλάει στο Theater Stage

Ο Αλέξανδρος Διαμαντής,ένας νέος σκηνοθέτης,μας μιλάει για τη ζωή του αλλά και για τη νέα του δουλειά στο θέατρο Σημείο"Κοριολανός".

Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε στο θέατρο και αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό;

Έχω γεννηθεί μέσα στο θέατρο και από μικρός πάντοτε περιτριγύριζα τον κόσμο του θεάτρου, ακόμα και όταν ήμουν αποφασισμένος ποτέ να μην ασχοληθώ με αυτό. Στη συνέχεια και αφού πρώτα έκανα ένα σύντομο πέρασμα από τα εικαστικά –που είναι άλλωστε και το πεδίο των σπουδών μου-, στράφηκα προς το θέατρο. Πιστεύω πως αυτό που με τράβηξε προς εκεί, ήταν η ελευθερία και οι άπειρες δυνατότητες σύνθεσης που προσφέρει το σύγχρονο θέατρο σ’έναν νέο σκηνοθέτη. Με πιο απλά λόγια, η επιθυμία μου να κάνω τις παραστάσεις που θα ήθελα να δω.

Διανύουμε μία δύσκολη εποχή σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Έχει επηρεάσει αυτό τις επαγγελματικές επιλογές σου;

Ζούμε σε μια εποχή απίθανα γρήγορη και με πιο διευρυμένους ορίζοντες από ποτέ. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και μαζί μ’αυτόν αλλάζουμε κι εμείς. Τώρα σε αυστηρά οικονομικό πλαίσιο, είναι, νομίζω, ολοφάνερο πως πληττόμαστε όλοι και ειδικά οι νέοι. Μιλάω κάθε μέρα με τους άλλους νέους ανθρώπους του χώρου και ξέρω πολύ καλά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Αν και υπήρξα τυχερός, έχοντας έναν χώρο όπου μπορώ να δουλέψω απερίσπαστος, δεν σας κρύβω πως κάθε μέρα πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας να βρούμε απίθανες λύσεις σε πολύ σοβαρά προβλήματα, ώστε να μην αφήσουμε την οικονομική δυσχέρεια να έχει αρνητικό αντίκτυπο στη δουλειά μας. Όσο κι αν αυτό μας κάνει εφευρετικούς και τολμηρούς, είναι πηγή άγχους και απογοητεύσεων.

Φέτος σκηνοθετείς την παράσταση του Σαίξπηρ «Κοριολανός». Πες μας δύο λόγια γι αυτή τη δουλειά.

Ο Κοριολανός είναι ένα έργο που μιλάει για έναν ιδεολόγο μέσα στο σκληρό περιβάλλον της πολιτικής εξουσίας. Το βαθύτερο θέμα του έργου δεν είναι η φύση των απόψεων του Κοριολανού, ούτε ο προσδιορισμός του ως σωτήρα του έθνους ή ως εχθρού του λαού, αλλά το σύστημα του πολιτεύματος και ο θεσμός της εξουσίας. Το έργο κάνει μια ανατομία όλου του πολιτικού συστήματος και του τρόπου που δρά ο καθένας ως πολίτης ή ως πολιτικός μέσα σ’αυτό. Ταυτόχρονα, δείχνει τη μοναξιά του ανθρώπου, την κλειστοφοβία των σχέσεων και την αντιμετώπιση της ζωής ως μια μεγάλη μάχη. Η μεγάλη πρόκληση είναι ο  γνήσιος ηρωισμός του έργου, που όπως σε κάθε σαιξπηρική τραγωδία, είναι μια πάλη της ποίησης με την ‘κανονικότητα΄.

Πόσο επίκαιρος είναι ο Σαίξπηρ στις μέρες μας;

Ο Σαίξπηρ είναι ένας ποιητής που μίλησε για όλα. Ερεύνησε τη ζωή σε βάθος και κάθε σαιξπηρικός ρόλος, ακόμα και ο μικρότερος, ξεδιπλώνει όλο το εύρος των ανθρώπινων συμπεριφορών. Όταν παίζεις Σαίξπηρ και πολύ περισσότερο όταν τον σκηνοθετείς, σε κατακλύζει η αίσθηση πως κάνεις κάτι πάρα πολύ σημαντικό, σημαντικότερο απ’ότιδήποτε άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και με το αρχαίο δράμα και έχω την εντύπωση πως όσο θα υπάρχουν καταστάσεις όπως η χαρά ή η θλίψη, ο έρωτας, το μίσος, η έπαρση και η γενναιότητα, τα δυο αυτά θεατρικά είδη θα είναι επίκαιρα, όσο όταν γράφτηκαν. 

Αν και πολύ νέος ακόμα, ασχολείσαι με το θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και τη ζωγραφική. Τι σε ελκύει περισσότερο;

Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που θέλει να είναι καλλιτέχνης, πρέπει να ασχολείται με όλες τις τέχνες χωρίς να κάνει διακρίσεις και περιορισμούς. Πιστεύω πως έχω ακόμα πολύ χρόνο για να ανακαλύψω πολλά πράγματα. Βλέπω τη ζωή με ανοιχτό μάτι, σαν ωκεανό και έτσι θέλω να βλέπω και την τέχνη.  

Έχεις σχεδιάσει τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;

Όχι ακόμα, προτεραιότητά μου είναι ο ‘Κοριολανός’. Η δημιουργική διαδικασία σταματά και ξαναρχίζει κάθε φορά που τελειώνει η μία δουλειά και προχωρά κανείς στην επόμενη.